من تنهایی یه گوشه نشسته بودم ، تابلو برمی گشت
بعد بحث جدی شد ، خانم ها به خاطر روپوشش فکر می کردن دکتری ، چیزیه 
هرکی یه چیزی می گفت
من حرف نمی زدم
این جواب همه رو به من میگفت
من کم کم داشتم عصبی می شدم 
پیرزنه بیچاره می گفت
آخه نمی دونید که
قیافه عروس ام که میاد تو ذهنم
همه چی و برمیدارم پرت می کنم
شیشه ها رومی شکنم
دست خودم نیست
هر کی جلوم و بگیره با یه چیزی می زنم
اینم می گفت فقط با تغذیه حل می شه
بعد دیدم این ول کن قضیه نیست
خیلی آروم برگشتم
گفتم:
"آقای ... من درک می کنم این خانم و
چون خودم هم مشکل این و دارم
یه مدت هم بستری بودم
راست می گه دست خودش نیست
تغذیه ام هم درست کردم
خوب نشدم
الان احساس می کنم باز دوباره دارم عصبی می شم
جای تو باشم کمتر حرف می زنم"

باید قیافه اش و میدیدین ، بیچاره خیلی ترسیده بود

حالا القصه : از اون روز ذهنم همش درگیر این حرفهاست

به نظرتون چیزی به اسم بیماری وحود نداره ؟ همش کمبود ویتامینه ؟ آخه جدیدا تو دنیای مجازی هم ودیوهایی پخش شده که عامل سرطان و دیابت و ... فقط کمبود ویتامین D معرفی می کنه .

پس اون روستایی که تو فلان دهات دوردست زندگی می کنه و تغذیه سالم داره و از بچگی ویتامین D رو هم قورت داده چرا سرطان می گیره ؟!

دوست دارم نظرتون و بدونم